Dat zei mijn moeder soms tegen mij. Inmiddels leeft mijn moeder niet meer en ik loop tegen de 60.
40 Jaar werkzaam in de zorg waarvan het grootste aantal jaren in de GGZ. Nu als POH GGZ maar ik heb ook veel andere dingen gedaan.

In mijn opleidingstijd was het niet gebruikelijk dat het écht over jezelf ging. Het ging over jou in je rol als (b) verpleegkundige. De patiënt stond centraal en de hulpverlener was een professionele, zorgzame, redelijk blanco rots in de branding figuur.

Op het werk sprak ik niet over het feit dat ik uit een familie kom waarin bipolaire stoornissen voorkomen. Of dat mijn vader zich gesuïcideerd heeft toen ik 11 was. En ook later toen mijn broer vermist raakte, sprak ik daar niet over. Wel even toen de vermissing actueel was en in het nieuws was. Daar was geen ontkomen aan.  Maar toen de storm geluwd was bleef het weer stil. Af en toe was ik depressief, maar altijd weer opknappen en verder gaan. Weinig mensen wisten van de hoed en de rand, werk en privé, dat hou je gescheiden.

Lastig werd het toen er suïcides op het werk waren, want dat raakte mij enorm. Het is inherent aan het werk dacht ik. Ik vond dat ik daar professioneel mee om moest kunnen gaan. Maar emotioneel klopte dat van geen kanten. Net zoals die vage scheidslijn tussen hulpvrager en hulpverlener niet klopte. Alsof je aan één kant van de lijn staat.

En hoewel ik overwegend met plezier gewerkt heb en een kei was geworden in flink zijn en doorgaan, kwam er geheel onverwacht toch een punt waarop het niet meer ging. Te veel omstandigheden. Een documentaire over de vermissing van mijn broer rakelde weer veel oud zeer op. Verhuizen. Een dementerende schoonmoeder. Een partner die daar druk mee was. De overgang. Prikkelbaar, depressief, geworstel met oud zeer. Nare gedachten, bang daarvoor. Want ik zou toch niet net als mijn vader zijn.

Het ging niet meer. Een arts zei: je kunt zo niet werken, je bent nu zelf patiënt. Slik!  Hulp gezocht en gevonden bij een SGGZ-instelling die gespecialiseerd is in hulp bieden aan zorgprofessionals.

Ik ben er een tijd uit geweest en inmiddels weer terug in het werk. Maar dat doe ik anders dan voorheen. Want vanaf nu is er ook tijd en aandacht voor mezelf. En ruimte in mijn agenda. 

Zorgen voor jezelf, we moeten het leren. Hulpverleners in het bijzonder. Vaak hebben hulpverleners zelf een rugzak en zijn ze gericht op zorgen voor anderen.

Stilstaan bij persoonlijke en beroepsmatige ervaringen en daarin voor onszelf zorgen, we zijn er niet goed in denk ik. Gek genoeg is het een hele klus om dat te leren en voor mij nog steeds niet vanzelfsprekend. Mijn wens is dat we het leren en ik hoop dat mijn verhaal je hier een beetje bij helpt.

Misschien moet de vuile was juíst aan de lijn. Lekker uitwaaien.

Sorry mam, nieuwe inzichten ;)